Epilog

Wysoka ciemnoblondynka nerwowo rozgląda się po hali. Wyraźnie usiłuje kogoś znaleźć ciągnąc za sobą dwie małe blondynki.

-Krzysiek! -woła co chwilę.

-Słucham cię. -obok niej pojawia się Ignaczak, były reprezentant Polski, a obecnie trener zespołu z Bielska.

-Igła, przecież wiesz, że nie ciebie szukam. -kobieta przewraca oczami. -Nie widziałeś gdzieś Krzyśka? Zniknął mi z oczu... Jestem po prostu kandydatką na matkę roku.

-Spokojnie. Przecież zna tą halę jak nikt! W sumie to nawet od urodzenia... Przecież chciał tu...

-Ignaczak! Nie zgłębiajmy tego tematu! Zuza nie chce mi powiedzieć, gdzie się wybrał jej braciszek, kiedy ja zajmowałam się butem Pauliny... -kobieta spojrzała na swoje córki, identyczne jak dwie krople wody.

-Wujek zaradzi! Chodź Zuzka! -wziął jedną z nich na ręce. -Dlaczego nie powiesz mamusi, gdzie poszedł Krzysiek?

-Bo on pokazał, że musimy trzymać tajemnicę. -dziewczynka konspiracyjnie wyszeptała.

-A kiedy tak pokazał?

-No, jak szedł do taty! -odrzekła jakby to było oczywiste. Były libero zaśmiał się i postawił małą na ziemi.

-Wujek służy na przyszłość. -ukłonił się i wyszczerzył.

-Dzięki. -ciemnoblondynka westchnęła. -Chodźcie idziemy do... -nie dokończyła, bo bliźniaczki z okrzykiem "tata!" wyrwały się jej z rąk i pobiegły do wysokiego mężczyzny, który wziął je na ręce.

-Przyszedłem odstawić naszego syna. -zaśmiał się.

-Krzysiek! Ile razy ci powtarzałam, żebyś mnie informował gdzie się wybierasz!
-Byłem u taty tylko. -jęknął chłopczyk. -Mam już 6 lat! Jestem prawie duży!

-Prawie robi różnicę. Grzesiek, weź mu przemów do rozsądku... -kobieta błagalnie spojrzała na siatkarza, który miał już na sobie meczowy strój i bluzę.

-Przecież był tylko u mnie. -zaśmiał się.

-Ja tu umierałam z nerwów!

-Wiki, jesteś przewrażliwiona. -odrzekł przytulając ją do siebie.

-Ja? Ja przewrażliwiona? Ja się po prostu martwię. A nie. -obruszyła się zadzierając głowę do góry.

-To ja cię zrelaksuję. -mężczyzna uśmiechnął się, po czym przybliżył twarz do twarzy swojej partnerki. Pocałował ją, mimo pisków i okrzyków obrzydzenia dzieci.

-Dobra, udało ci się. Masz szczęście. -uśmiechnęła się. -A teraz idź i się rozgrzewaj.Powodzenia. -pocałowała go w policzek.

-Tata wygrasz! -dołączyły się dziewczynki.

-Tato! Skop im zadki! -okrzyk chłopczyka spotkał się ze śmiechem ojca i dezaprobatą mamy, która przeszła z dziećmi do wyznaczonego dla rodzin graczy sektora.

-Krzysztofie Kosoku! Jak ty się wyrażasz! -ciemnoblondynka usadziła dzieci na krzesełkach.

-Wujek Kostek mówił, że to nie brzydko. -odrzekł pewnie i skrzyżował rączki.

-Coś mnie ominęło? -obok nich pojawiła się niemalże tak samo wysoka szatynka.

-To, że twój wybranek mi demoralizuje dziecko.

-Co? -kobieta zaczęła się śmiać.

-Że tak kolokwialnie powiem, gówno.

-Kto tu demoralizuje dzieci! -kobieta wybuchnęła śmiechem.

-Miśka! Przestań się śmiać!

-To trudne. -kobieta nie przestała, a po chwili przyjaciółka dołączyła do niej. Uspokoiły się dopiero, gdy gracze drużyny Częstochowy i Bielska wybiegli na boisko. Po zaciętym meczu, w którym żaden kibic nie szczędził gardeł wygrali gospodarze. Po meczu jeden z ciemnowłosych  przyjmujących podszedł do swojej żony.

-No, gratuluję. -wyszczerzyła się kobieta.

-Ja tobie też.

-Hmmm... A czego? -szatynka zarzuciła mu ręce na szyję, a ten ją objął.

-Wczoraj wygrałyście z Sopotem, a dzisiaj przyjechałaś, nie wiem jakim cudem, tutaj do Bielska znad morza. Więc jest czego, moja muszynianko. -pocałował ją.

-Czy taka twoja to ja nie wiem... -wyszczerzyła się zadziornie kobieta.

-Przypomnę ci, że jesteśmy zaobrączkowani od pięciu lat.

-A co ja, gołąb żeby mnie obrączkować? -oboje się zaśmiali.Niespodziewanie między nich wcisnął się mały chłopczyk. Zadarł głowę do góry i wyciągnął rączki, prosząc, żeby tato wziął go na ręce. Mężczyzna z uśmiechem to zrobił, by po chwili usłyszeć pytanie:
-Tato, a jak się poznałeś z mamą?
-Może lepiej ja ci powiem. -szatynka ukazała rząd białych zębów. -Kiedyś pojechałam z ciocią na mecz, po którym poszłam do twojego taty prosząc o autograf, a on napisał mi swój numer telefonu. Później ta fajtłapa, czyli twoja ciocia uszkodziła sobie głowę i razem z nią pojechałam do szpitala, gdzie był również twój tata. Miałam wrażenie, że mnie śledzi. -zaśmiała się. -Wiesz co, mały? Więcej opowiem ci w domu, a teraz chodź, poczekamy na Krzyśka. -wzięła malucha od ojca. -Dobra, a teraz idź udzielać wywiadów. -puściła mężowi oczko i lekko popchnęła. Ten odkiwał jej, a po chwili odpowiadał na pytania dziennikarza.

W tym samym czasie kapitan zespołu z Bielska udzielał wywiadu dla jednej ze stacji sportowych. Swojego syna trzymał na rękach.

-Grzegorz, gratuluję wygranej.

-Dziękuję.

-To na razie początek sezonu. Sponsor włożył sporo pieniędzy, żeby wzmonić zespół. Mierzycie w mistrzostwo?

-Jak każdy zespół w Pluslidze mamy nadzieję, że je zdobędziemy. Ale trzeba w to włożyć jeszcze dużo pracy.

-Widać duże postępy w stosunku do poprzedniego sezonu. Czym jest to spowodowane?

-Sądzę, że po prostu lepiej się poznaliśmy i dlatego znacznie łatwiej i przyjemniej się nam współpracuje. Atmosfera w zespole jest bardzo fajna z czego wszyscy się cieszymy. -siatkarz uśmiechnął się.

-A Igła? Jak sprawdza się jako trener? Jeszcze kilka lat temu graliście w tym samym klubie jak i w reprezentacji.

-Myśmy mu przepowiadali trenerkę od początku. -zaśmiał się. -Naprawdę, bardzo często był trzecim trenerem, który grał z nami na boisku. Teraz jest tak samo, oprócz ostatniej rzeczy. Jak już marudzi to nie na parkiecie, ale poza nim.

-Jeśli pozwolisz, zejdźmy z tematów zawodowych. -dziennikarz wyszczerzył się. -Widzę synek rośnie, jak myślisz czy tak samo poświęci się siatkówce?

-Sam wybierze co chce robić w życiu, nie będziemy go z żoną do niczego zmuszać.

-Teraz pytanie do małego.-dziennikarz puścił mu oczko. -Krzysiek, będziesz duży jak tata?

-Nie. Ja będę jak wujek Marcin, większy. -odrzekł chłopczyk, co wywołało śmiech nawet u kamerzysty.

-A jeszcze jedno pytanie. Według ciebie co to jest siatkówka?

-Siatkówka... -synek siatkarza podrapał się po główce. -To jest coś co łączy. Bo gdyby mama nie lubiła siatkówki albo tata by w nią nie grał to by się nie spotkali. -jego wypowiedź wywoła dumę u ojca.

-Dzięki wam obojgu za wywiad. Życzę zdrówka i jak najwięcej wygranych. -dziennikarz uścisnął dłoń starszemu...

-Dzięki. -i młodszemu Kosokowi. Oboje wrócili do wysokiej ciemnoblondynki.

-Tato... Mogę iść z Olkiem poodbijać? Proszę. -mężczyzna tylko skinął głową i podał mu piłkę z koszyka. Już po chwili dwójka chłopców ganiała z żółto-niebieską piłką po parkiecie.

-I jak tam wywiad? Nasz mały celebryta się wypowiadał? -przywitała go z powrotem uśmiechnięta żona.

-I to jak. Zapytali go co to jest siatkówka. Odpowiedział, że to coś co łączy, bo gdyby nie ona to byśmy się nie spotkali.

-Chyba ty byś na mnie nie wpadł i nie roztrzaskał mi głowy.

-Łuku brwiowego, kochanie. Już nawet nie pamiętasz co się działo. -oboje się zaśmiali.

-W każdym razie mamy mądrego synka.

-Po tatusiu. -wyszczerzył się siatkarz.

-Po tatusiu ma oczy. Ale na pewno nie inteligencję. -ciemnoblondynka ukazała w uśmiechu swoje zęby.

-Mam się czuć urażony? -siatkarz uniósł lewą brew.

-Nie, bo cię kocham. -kobieta wspięła się na palce i pocałowała swojego męża. Przerwała im jej przyjaciółka.

-Zakochańce wy moje. Dzieci się pytają czy pójdą na pizzę.

-A chcecie? To was zabieram, tylko się pójdę przebrać. -małe bliźniaczki z radością ucałowały tatę i pobiegły poinformować swojego brata. Konstantin Cupković i Grzegorz Kosok wrócili do szatni. Ich żony zabrały maluchy i czekały na nich przed halą.

-Pochwalę ci się Miśka.

-Słucham cię, moja ty najlepsza psiapsi. -śmiejąc się szatynka objęła swoją znajomą ramieniem.

-Zapytali dzisiaj Krzyśka co to siatkówka.

-I odpowiedział, żeee...

-To coś co łączy. I wiesz co? Chyba jestem szczęśliwa.

-No to witaj w klubie. -obie się zaśmiały.

-Ej, stara, czy to nie jest spadająca gwiazda?

-Rzeczywiście. Myślałam, że takie rzeczy to w jakichś tandetnych filmach są.

-Witka, nie fandzol tylko myśl życzenie.

Obie pomyślały o tym samym. Żeby już zawsze zostało tak, jak jest teraz...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Od Dominiki: Dziękuję, że czytaliście te brednie, które pisałyśmy. Niestety na tym kończymy ten blog. Wiele z was zapewne myślało, że będzie jeszcze jakiś dramat. Był taki plan, ale nie zawsze wszystko szło po naszej myśli. Wiele razy miałyśmy (nie)małe problemy i dlatego rozdziały się nie pojawiały. W przygotowaniach jest następny blog. Ale chcemy napisać najpierw kilka rozdziałów, żeby potem nie było problemów. Dziękuję Wam wszystkie miłe słowa na temat tego wszystkiego.

Od Wiktorii: Wiecie ile chciałabym Wam powiedzieć? Za ile rzeczy podziękować?
To był nasz pierwszy blog. Gdybym mogła zacząć od początku zmieniłabym w swojej części wiele. Na początku pisałam jak dziecko z podstawówki, ale myślę, że poprawiłam swój styl choć trochę. Obiecałam Wam dramat. Jednak nic z tego nie wyszło. Obiecałam Wam dobicie do 20 rozdziałów, nic z tego nie wyszło. Dlatego za to wszystko teraz przepraszam.
Dziękuję za tyle komentarzy, pozytywnych opinii, kilku rad... Dziękuję za to, że byliście z nami, mimo że tak wiele razy nawalałyśmy. Jest mi strasznie miło, że mogłam poznać tu tyle fajnych osób. Mam nadzieję, że z nami zostaniecie. Bo mamy w planach nowy blog. Całkiem inny od tego. Gdyby, ktoś chciał porozmawiać możecie mnie złapać na gg: 46068900. Z miłą chęcią z Wami porozmawiam na każdy temat :)

Od nas:
Dziękujemy za ponad 180 komentarzy.
Dziękujemy za niemal 19.000 wyświetleń.
Dziękujemy za średnio 30 wyświetleń dziennie.
Dziękujemy wszystkim blogerkom, które polecały nasz blog u siebie. Gdyby nie Wy nie miałybyśmy tak dużego odbioru.
Dziękujemy Wam wszystkim i każdej z osobna za te pół roku.

Podczas przeglądania statystyk zauważyłam, że nie czytają tego bloga tylko w Polsce. Mamy niecałe 200 wyświetleń ze Stanów Zjednoczonych, około 100 z Niemiec, około 50 z każdego wymienionego kraju (Rosja, Francja, Wielka Brytania, Holandia) oraz po kilkadziesiąt wyświetleń z Irlandii, Szwecji czy Kanady.

Mamy do Was prośbę. Byłybyśmy wdzięczne gdybyście napisali co się Wam na tym blogu podobało najbardziej oraz gdybyście napisali co Wam w tym blogu przeszkadzało, denerwowało lub po prostu nie podobało i o czym chcielibyście przeczytać w kolejnym opowiadaniu.

Na koniec jedno wielkie DZIĘKUJEMY. (tak, to na dole to obiecana niespodzianka :))

Jeszcze wrócimy. Tak łatwo się nas nie pozbędziecie. :) Kiedy zaczniemy publikować nową historię na pewno wrzucimy link tutaj! Trzymajcie się, do zobaczenia! :*